Złota Mona Lisa

Ten kto miał okazję odwiedzić Galerię Belweder w Wiedniu, zna zakończenie filmu Złota dama. Jednak uważam, że warto przyjrzeć się tej sprawie bliżej i obejrzeć film brytyjskiego reżysera Simona Curtisa.

Złota dama oparta jest na faktach. Maria Altmann, grana przez Helen Mirren, na fali wspomnień postanawia odzyskać to co należało do jej rodziny, czyli obrazy Klimta. Przez wiele lat z pomocą prawnika Randola Schoenberga (Ryan Reynolds) stara się odebrać swoje dziedzictwo. Jest to trudna walka, ponieważ po drugiej strony barykady stoi rząd Austrii. Zmagania trwają wiele lat, a finał znajdują w roku 2006.

Reżyser oraz scenarzysta budują historię, która odbywa się równocześnie na trzech płaszczyznach czasowych. Cała opowieść ma swój początek w roku 1907, w roku skończenia dzieła Klimta Portret Adeli Bloch-Bauer. Poznajemy modelkę malarza, ciotkę Marii Altmann. Obserwujemy rodzinną idyllę oraz rozwój relacji pomiędzy małą dziewczynką a jej ciotką, która z czasem staje się jej drugą matką. Przeciwieństwem do ciepła rodzinnego są czasy narodzin nazizmu w Austrii. Jesteśmy świadkami prześladowania Żydów oraz rabunku ich majątku. Jak podaje sam reżyser sceny były konsultowane z historykami, a niektóre kadry mają korzenie w autentycznych wydarzeniach i wykonane są na podstawie zdjęć z przeszłości. Trzecia perspektywa czasowa rozgrywa się w latach 1998-2006.

Maria Altmann zaskarbia sobie serca. To kobieta o szlachetnych manierach, posiadająca wysoką kulturę. Trochę despotyczna. Z drugiej strony pozwala sobie czasem na małe głupstwa i śmieszne uwagi. Widz kibicuje bohaterce w odzyskaniu obrazu. Smaczku dodaje postać prawnika. Sztywny i zastraszony mężczyzna jest idealnym dopełnieniem Marii.

Film to rozliczenie się z przeszłością. Próba dochodzenia sprawiedliwości. Wciąga widza. Ma w sobie znamiona malarskiej wrażliwości. Sceny pokazujące secesję wiedeńską są utrzymane w kolorach złotych i brązowych. Kadry nacjonalistyczne zarysowane są w kolorze szarości. Czasy współczesne bohaterom są mieszanką jasnych barw. Reżyser zawarł w filmie wszystko, co mnie porusza: Klimt, secesja wiedeńska oraz sprawa restytucji dzieł. Obraz wzrusza.

Mam jednak jedno zastrzeżenie. Fabuła jest uproszczona. Wystarczy zebrać trochę doświadczenia życiowego jak ja i można dostrzec, że świat nie jest czarno-biały. A tak właśnie przedstawieni są Amerykanie, a raczej Żydzi i Austriacy w tym filmie. Ci pierwszy są dobrymi ludzi, pokrzywdzonymi przez los, a Austriacy są bez skrupułów, brutalni i obłudni.


źródła:

• http://kultura.wm.pl/270950,Wzruszajacy-i-oparty-na-faktach-film-quotZlota-damaquot-Woman-in-Gold-w-kinach-od-22-maja.html#axzz403UiYWst
• http://klubfilmowy.com/zlota-dama-simona-curtisa-o-sztuce-dziedzictwie-i-historii/
• http://film.onet.pl/artykuly-i-wywiady/zlota-dama-sadowa-batalia-ktora-zaczela-sie-od-niewinnego-romansu/j6g9cr
• http://film.wp.pl/id,34098,title,Zlota-dama,film.html?ticaid=1167cc
• http://www.filmweb.pl/film/Z%C5%82ota+dama-2015-717012
• http://splay.pl/2015/05/25/zlota-dama-recenzja-splay/

A tu recenzja zupełnie odmienna od mojej: http://areyouwatchingclosely.pl/zlota-dama-weinstein-zanudza-po-raz-kolejny/

Hamburger Kunsthalle

13 000 metrów kwadratowych w towarzystwie wybitnych dzieł od średniowiecza aż do współczesności. Kunsthalle w Hamburgu liczy sobie ponad 200 lat i padła ofiarą dwóch spektakularnych rabunków. 

Adolph von Menzel Ściana atelie

Historia Hamburskiej Galerii Sztuki zaczyna się na początku XIX wieku, kiedy założono Hamburskie Towarzystwo Przyjaciół Sztuki. Stowarzyszenie to odpowiedzialne jest za powstanie tutejszego muzeum. Gdy kolekcja rozrosła się do 1 850 egzemplarzy postanowiono postarać się o własną galerię sztuki w samym centrum miasta. W 1859 roku otworzono Publiczną Miejska Galerię Malarstwa, dziesięć lat później dzięki datkom mieszkańców Hamburga otworzono znane w dzisiejszej wersji Kunsthalle.

Galeria zaliczana jest dzisiaj do najważniejszych i najwyższych niemieckich galerii sztuki. Największa ilość obrazów stanowi zbiór obrazów dziewiętnastowiecznych. W swoich zbiorach skryta Elektorów Saskich Lukasa Cranacha Starszego, Wędrowiec nad morzem mgły czy Lodowe morze Caspara Davida Friedricha oraz ukochanych przez wielu francuskich impresjonistów Claude Monet i Auguste Renoir.

Z hamburską Kunsthalle związane są również dwie spektakularne kradzieże. Pierwsza z nich miała miejsce w listopadzie 1971 roku i nazwano ją Räuber-Duo. Ukradziono dwa obrazu Eugene Delacrois, jedno płótno autorstwa Jean-Francois Milett i dzieło Camille Corot. Wartość zrabowanych dzieł sztuki wyznaczono na 1,5 milionów marek niemieckich. Siedem lat później galeria znowu padła ofiarą złodziei. Rabunek odbił się szerokim echem w prasie niemieckiej. Podczas prac renowacyjnych wyłączono czujniki alarmu, co okazało się być idealną możliwością dla owego przestępstwa. Rabusie wynieśli z muzeum 23 dzieła, które najpierw skrzętnie wycieli z ram. Ich wartość wyceniono na dwa miliony marek.

Edvard Much Madonna

źródła:

• http://www.hamburger-kunsthalle.de/
• http://www.hamburg-tourism.de/sehenswertes/kultur-in-hamburg/kultur-von-a-bis-z/hamburger-kunsthalle/
• http://www.kulturkarte.de/hamburg/28038kunsth

Urodzona pod szczęśliwą gwiazdą

Wiedeń u schyłku wieków, to istna mekka artystyczna i choć narodziło się tam wiele gwiazd, a jeszcze więcej tam tworzyło, to jednak kobiety rzadko bywały doceniane. Tina Blau-Lang postanowiła to zmienić, zarówno poprzez dawanie przykładu swoim życiem, jak i działaniem edukacyjnym.

Tina Blau-Lang "Letni dzieł na Praterze"
wikiedia.de

Tina Blau-Lang miała szczęście, jej ojciec wspierał jej działania artystyczne, finansując jej edukację malarską. Było to ewenementem, gdyż tradycyjną rolą kobiety w tamtym czasie było bycie żoną i matką. Niewiele kobiet osiągnęło sukces zawodowy. Artystka uczyła się malarstwa krajobrazowego oraz malowania martwej natury w Monachijskim Klubie Artystek. Tym tematykom została wierna podczas całego swojego życia. Dojrzała Tina Blau-Lang wraz z innymi wiedeńskimi emancypantkami założyła Wiedeńską Akademię Kobiet, czyli akademię sztuki dla przyszłym malarek. Była również wykładowczynią na tejże uczelni, gdzie wykładała malarstwo krajobrazowe oraz martwej natury. 

Tina Blau-Lang
http://www.onb.ac.at/

W czasie, gdy kobiety usilnie walczyły o swoje prawa, między innymi o prawo do wykonywania zawodu, w tym również umożliwienia aktywności artystycznej, Tina Blau-Lang w 1890 roku po raz pierwszy miała swoją wystawę w Monachijskim Klubie Sztuki, gdzie pokazała 60 swoich dzieł. 

W kolejnych latach odbywały się inne wystawy jej płócien. 

Tina Blau-Lang uznawana jest za najbardziej znaczącą malarkę XIX wieku, która specjalizowała się w impresjonizmie nastrojowym, w typowym nurcie dla ówczesnego Wiednia. 

źródła: 

• https://www.wien.gv.at/wiki/index.php/Tina_Blau-Lang
• http://geschichte.landesmuseum.net/index.asp?contenturl=http://geschichte.landesmuseum.net/personen/personendetail.asp___id=-566235237
• http://www.art-kunst-art.com/index.php?babel=DE&uuid=3882358b7fa6cf85aa4c473690b39f64&page=kuenstler_lexdetail&kuenstler_kennung=98
• http://www.aeiou.at/aeiou.encyclop.b/b544491.htm