Mistrz nastrojowości

Spacerując Ringstraße w Wiedniu zobaczyć można biały pomnik przedstawiający malarza siedzącego na wygodnym fotelu. Patrząca łagodnym wzrokiem postać, to Emil Jakob Schindler, austriacki malarz pejzażysta.

Emil Jakob Schinler, Jesienny krajobraz nad rzeką
http://www.the-athenaeum.org/art/detail.php?ID=130668

Jego ojciec życzył sobie, aby syn został oficerem. Rzeczywistość jednak była inna niż marzenia i młody Schindler dostał się na Wiedeńską Akademię Sztuk Pięknych, gdzie pod czujnym okiem Zimmermanna studiował malarstwo. Mistrz zainspirował go malarstwem holenderskim XVII wieku, romantykami niemieckimi oraz barbizończykami (grupa francuskich malarzy, którzy działali w latach 1830-1860 w okolicach Barbizonu, w ich centrum zainteresowania leżały pejzaże).

W czasie swojej świadomej działalności malarskiej oddał się pejzażom tworząc począwszy od realizmu kończąc na impresjonizmie. Przez krytyków uważany jest za czołowego przedstawiciela austriackiego malarstwa nastrojowego, tworzącego niezwykle
realistyczne dzieła.

Emil Jakob Schindler, Stara farma w Weissenkirche
http://www.the-athenaeum.org/art/detail.php?ID=130638

Jego życie osobiste często inspiruje wszelkich poszukiwaczy afer i zdrad małżeńskich. Schindler żyjący z głową w chmurach, nie przejmował się finansami domowymi. Wszelkie rachunki prowadziła jego żona, a że malarz nie miał głowy do interesów i oddawał się klasycznemu malarstwu, nieskażonemu materializmem, musieli mieszkać u jego przyjaciół. Najpierw rodzina mieszkała wraz z austriackim malarzem Hansem Makartem, później z Juliuszem Victorem Bergerem. Decyzja o dzieleniu dachu wraz z tym ostatnim okazała się niezbyt szczęśliwa dla małżeństwa Schindlerów. Żona Emila, Anna oczarowana urokiem młodego artysty, wdała się z nim w romans. Owocem miłości dwojga była druga córka Anny, Greta. Ze względu na chorobę ojca, dziewczyna urodziła się z niepełnosprawnością, została później zabita przez nazistów. Po odkryciu braku wierności ze strony żony Schindler wyrzucił Bergera ze swojego mieszkania. Małżeńskie oddanie Anny nie trwało długo. Kilka lat później poznała Carla Moll, ucznia Schindlera. We względu na jego częste odwiedziny, kobieta zakochała się w nim, a po śmierci swojego męża, wyszła za młodego malarza. Życie uczuciowe matki wywarło ogromny wpływ na córki, Almę i Gretę. Obydwie nie potrafiły ułożyć sobie życia u boku jednego mężczyzny.


Więcej obrazów pod linkiem: http://www.the-athenaeum.org/art/list.php?m=a&s=tu&aid=6353

źródła:
http://www.alma-mahler.at/deutsch/almas_life/schindler.html
http://www.viennatouristguide.at/Ring/Denkmal_Bild/z_schindler.htm

Galeria ulicy - wystawa plakatów w Sprengel Museum

Tańczące litery, wymodelowane figury, płaskie ciała, żywe barwy, szczególna troska o kontrasty, tym na początku XX wieku oczarowała świat secesja.

Sprengel Museum w Hanowerze w swoim posiadaniu ma blisko 600 plakatów. W tym roku postanowił po raz pierwszy pokazać swoją kolekcję większemu gronu odbiorców. Na wystawie Plakativ. Toulouse-Lautrec und das Plakat um 1900  między 13 czerwca 2015 a 31 stycznia 2016 zobaczyć możemy zbiór prac wybitnych plakacistów, tworzących na przełomie wieków.

Adolfo Hohenstein, Chiozza e Turchi Soap Makers, 1899
http://www.sprengel-museum.de/

W centrum wystawy stoi Henri de Toulouse-Lautrec, francuski malarz, a zarazem międzynarodowy pionier plakatów. W hanowerskim muzeum możemy podziwiać 164 jego dzieł. Obok jego prac znajdziemy również te autorstwa Alfonsa Muchy czy Luciana Bernharda. Wystawa ta to galeria ulicy, to opowieść o współczesnych miastach i ich mieszkańcach.

Pierwsza kolumna reklamowa pojawiła się w Berlinie w grudniu 1854. Po długich negocjacjach drukarz Ernst Litfaß dostał pozwolenie od komendanta policji na ustawienie owego obiektu w centrum miasta. Jenak początkowo służył jedynie jako miejsce, gdzie wywieszano wiadomości. W kolejnych latach wraz z gorączką plakatową prosto z Ameryki, zaczęto prezentować na nich również plakaty.

W roku 1870 Amerykę ogarnęła gorączka kolorowych plakatów, później moda ta przyszła na ulice Europy, najpierw występując w Francji i Wielkiej Brytanii. Rozwój techniki przyniósł ze sobą nowe rozwiązania w litografii i drukarstwie, dlatego od tego czasu plakatem nie zajmowali się wyłącznie drukarze, dziedzina ta znalazła się również w rękach artystów. Motywami stało się życie codzienne i kultura. Artyści reklamowali swoimi pracami proszki do prania, samochody, piwa czy wydarzenia kulturalne.

Hanower w okresie 1912-1919 uważany był za jedną ze stolic plakatu. Podczas I wojny światowej zawiązała się grupa miłośników tego rodzaju sztuki, która sumiennie zbierała, wymieniała się i publikowała plakaty.

http://www.getidan.de/

W listopadzie miałam okazję zobaczyć tę wystawę. Muzea sztuki nowoczesnej nie są miejscami, w których się odnajduję, jednak jeden z moich zaufanych kolegów polecił mi wystawę Plakativ. Toulouse-Lautrec und das Plakat um 1900, argumentując między innymi tym, że znajdę tam dużo plakatów mojego ulubionego Muchy. Takiej rekomendacji nie mogłam puścić mimo uszu, udałam się do Hanoweru. Nie potrafiłam ukryć swojego entuzjazmu znajdując na ścianach kolejne prace autorstwa Muchy. Byłam zachwycona. Wszyscy entuzjaści secesji powinni się tam udać, odnajdą tam coś dla siebie. Zresztą wystawa jest również niezwykle interesująca pod względem historycznym. Przekonać się można, że maksyma reklama dźwignią handlu jest popularna nie tylko w naszych czasach nastawionych na konsumpcjonizm, ale również była aktualna około sto lat temu.


źródła:

• http://www.sprengel-museum.de/ausstellungen/plakativ-toulouse-lautrec-und-das-plakat-um-1900.htm?snr=2
• http://www.getidan.de/gesellschaft/hj_tast/69248/plakativ-toulouse-lautrec-und-das-plakat-um-1900-eine-ausstellung-im-sprengel-museum-hannover
• http://www.ndr.de/kultur/kunst/niedersachsen/Das-Sprengel-Museum-Hannover-zeigt-Plakatkunst,plakativ100.html
• http://www.ndr.de/kultur/kunst/niedersachsen/Plakativ-Strassenbunt-der-Jahrhundertwende,plakat192.html

Małe jest piękne

W Niedzielę Wielkanocną caryca Maria Fiedorowna otrzymała niezwykły podarunek. Jej mąż, car Aleksander III wręczył jej białe jajko naturalnej wielkości, po otwarciu którego okazywało się złote żółtko. W żółtku skryta była mała kurka. Spoglądała na nową właścicielkę rubinowymi oczkami, miałam na sobie miniaturkę korony carskiej oraz wisiorek w kształcie jajka z rubinem.

W latach 40. XIX wieku w Sankt Petersburgu powstała pracownia Fabergé. Właścicielem był Gustav Fabergé, złotnik. Salon jubilerski nie wyróżniał się niczym szczególnym pośród innych w tym mieście, jednak do czasu. Kiedy pałeczkę przejął syn, Carl Peter Fabergé pracownia stała się faworytką carów rosyjskich oraz innych kolekcjonerów. 

Jajko z kurką,
http://historia.org.pl/

W 1884 car Aleksander III postępując zgodnie z tradycją panującą na dworze swojej małżonki, księżniczki duńskiej, postanowił podarować jej prezent z okazji Wielkiej Nocy. W historii istnieją dwie wersje dotyczące pomysłodawcy tego wyjątkowego podarunku. Jedna z nich mówi, iż sam Fabergé udał się do władcy z projektem jajka, inna traktuje o tym, że car osobiście postawił nogę w pracowni złotnika i złożył zamówienie. Z spotkania obydwu panów powstało prawdziwe dzieło sztuki. Do zrobienia jajka naturalnej wielkości wykorzystano złoto, srebro, kamienie szlachetne, kość słoniową, masę perłową oraz ozdobną emalię. Od tego roku firma dostała tytuł dostawcy dworu carskiego oraz zapoczątkowano tradycję obdarowywania caryc jajkami. 

Fabergé wyprodukował 71 sztuk tych kosztowności, według niektórych ze źródeł dla samej królewskiej rodziny zrobił ich 50, 52 lub 54. 47 z nich podziwiać można w muzeach i prywatnych kolekcjach, los pozostałych zostaje nieznany. Fabergé inspirowały wydarzenia historyczne, dlatego podziwiać można jajka z motywem wojennych czy chociażby upamiętniające otwarcie kolei transsyberyjskiej. Niektóre z nich zawierają miniatury carskich rezydencji oraz wizerunki członków rodu.

Jajko zimowe,
http://www.faberge.com.pl/

Jednym z najpiękniejszych dzieł jest Jajko zimowe, które powstało w 1913 roku na zlecenie cara Mikołaja II. Nawiązuje ono do motywu lodu i szronu, wykonane zostało z diamentów. W środku znajduje się koszyk z bukietem białych kwiatów. Obsadzone zostało w postumencie o kształcie lodowej skały. W jego posiadaniu jest anonimowa kolekcjonerka z Dubaju, jajko zakupiła w 2002 roku za 35 milionów złotych.

W 2014 roku świat obiegła wiadomość o odnalezieniu trzeciego carskiego jajka z 1887. Amerykański handlarz starociami nabył je za 14 tysięcy dolarów, następnie odsprzedał brytyjskiej firmie produkującej obecnie te przedmioty. W ostatnich latach powróciła moda na jajka. Stworzono Jajko pokoju dla Gorbaczowa w 1991, Jako milenijne na 2000 rok oraz Jajko faz Księżyca. 

W tym roku miałam przyjemność podziwiać kolekcję znajdującą się w Skarbcu Królewskim w Vaduz, Liechtenstein. Moją ogromną uwagą cieszyły się jajka Fabergé. Ich misterne wykonanie przyprawiało o zawrót głowy.


Więcej jajek pod linkiem: http://historia.org.pl/2015/04/04/jaja-faberge-carskie-podarki-wielkanocne-foto/

Muzeum Fabergé w Sankt Petersburgu: http://fabergemuseum.ru/


źródła:
http://wiadomosci.onet.pl/swiat/usa-sprzedawca-zlomu-znalazl-warte-ponad-30-mln-dolarow-jajo-faberge/g2xsh
http://www.antoranz.net/CURIOSA/ZBIOR2/C0304/23-QZC05062_imperatorskie.HTM
http://www.polskatimes.pl/artykul/795601,jaja-faberge-znow-sie-wykluwaja-zdjecia,id,t.html

Malarstwa polskiego był ozdobą

Malarstwa polskiego był ozdobą, pisały gazety na wieść o śmierci Władysława Czachórskiego, polskiego malarza akademickiego aktywnego w Monachium.

Władysław Czachórski, Przy paininie
http://www.the-athenaeum.org/

Dwudziestodziewięcioletni Władysław Czachórski udał się w podróż do Monachium, gdzie osiadł na stałe. Jego talent przyniósł mu uznanie oraz posadę honorowego profesora miejscowej Akademii Sztuk Pięknych. W II połowie XIX wieku Monachium było centrum malarstwa europejskiego, a przez to możliwość życia i pracowania tam była celem wielu malarzy. Dynastia Wittelbachów, rządząca w tym czasie Bawarią, miała aspiracje do stworzenia z stolicy swojego księstwa drugiego Paryża. Czachórski był jednym z bliskich przyjaciół księcia Luitpolda, który uwielbiał malarstwo i skupiał wokół siebie duże grono artystów. W Monachium zamieszkała duża grupa Polaków, a dzięki ich talentowi miasto to było uznawane za ważna ostoję dla malarzy.

Władysław Czachórski, Bukiet
http://www.the-athenaeum.org/

Czachórski doceniony był za wizerunki kobiet na tle bogatych wnętrz. Obrazy był malowane z fotograficzną dokładnością. Dzięki jego talentowi osiągnął sukces artystyczny już za życia, a tym samym cieszył się dużą fortuną. Z dwuletnim wyprzedzeniem należało składać zamówienia na jego obrazy, przez co wielu krytyków zarzuca Czachórskiemu zbyt komercyjne podejście do sztuki. Obecnie jego dzieła cieszą się powodzeniem na rynku antykwarycznym, a tym samym osiągają wysokie ceny.

Czachórski jest przedstawicielem akademizmu, nurtu w sztuce, który kierował się ściśle określonymi normami i zasadami tworzenia. Malarze odwoływali się do zasad i ideałów sztuki antycznej oraz renesansowej. Naśladowano również dzieła uznane za doskonałe, wybierając tematykę mitologiczną, historyczną i religijną. W kompozycji malarskiej ważna była hierarchia, zgodnie z którą elementy znajdujące się na obrazie musiały być podporządkowane sobie wzajemnie. Uwagę przywiązywano również do barw, starano się unikać kontrastów barwnych. Malarz ukrywał również powierzchnię płótna, na dziele nie można było dostrzec tajników warsztatu artysty. Rolą sztuki było prezentowanie piękna.


Duża część obrazów autorstwa Czachórskiego znajduje się w posiadaniu prywatnych kolekcjonerów. Placówką publiczną posiadająca największy zbiór jego dzieł jest Muzeum Narodowe w Warszawie.

Więcej obrazów pod linkiem: http://www.the-athenaeum.org/art/list.php?m=a&s=tu&aid=2197


źródła:
http://www.agraart.pl/nowe/artists/czachorski-wladyslaw-polska-agra-art-aukcje-obrazy-antyki.html
http://www.mojeobrazy.com.pl/malarz.php?id=38
http://biblioteka.teatrnn.pl/dlibra/Content/8813/Czachorski.pdf
http://culture.pl/pl/dzielo/wladyslaw-czachorski-dama-w-liliowej-sukni-z-kwiatami
http://prnews.pl/inwestycje/propozycja-za-pol-miliona-72491.html

"Lubię, kiedy sztuka drażni"

Lubię, kiedy sztuka drażni, mawia David Černȳ. Czeski rzeźbiarz swoje dzieła umieszcza w miejscach publicznych, ich celem jest budzenie kontrowersji. Artysta w roku 2000 otrzymał najważniejszą czeską nagrodę w dziedzinie sztuk plastycznych - Nagrodę Chalupeckiego.

Quo vadis (http://www.boredpanda.com)

Uwaga publiczna została zwrócona na Černȳ'ego na początku lat 90., kiedy na Rynku Starego Miasta w Pradze stanęła rzeźba Quo vadis. Trabant, który zamiast kół posiadał olbrzymie nogi miał symbolizować minione wydarzenia dziejące się w stolicy ówczesnej Czechosłowacji. Obywatele NRD przybywali do ambasady Niemiec Zachodnich znajdującej się w Pradze, aby prosić o azyl polityczny. Azylanci porzucali swoje pojazdy, w dużej mierze trabanty, na praskich ulicach. Dzisiaj oryginał podziwiać można w Lipsku, w Pradze znajduje się zaś wierna kopia rzeźby.

Wiele przewodników po Pradze proponuje alternatywną trasę zwiedzania tego miasta, a mianowicie śladami rzeźb Černȳ'ego. Najważniejszym punktem takiej wycieczki jest Koń. Mistyczny święty Wacław, patron Czech króluje w Luwernie. W ręku dzieży lancę, dumnie patrzy przed siebie. Jego postać nie różni się od oryginału stojącego na Placu Wacława. Jednak jego towarzysz nie został wiernie odtworzony. Owy władca siedzi na koniu, który odwrócony jest do góry brzuchem, a z pyska wystaje mu język. Koń jest symbolem odporności Czechów na naruszanie tabu narodowego, a tym samym pokazuje wysoki poziom autoironii narodu. Legenda głosi, że rzeźba przestanie królować w Luwernie, kiedy na tron czeski powróci monarcha.

Sikający (http://www.boredpanda.com)

Będąc w Pradze warto odwiedzić wrócić Muzeum Kafki, ze względu na postać pisarz oraz na znajdującą się rzeźbę na dziedzińcu budynku. Sikający to kolejna praca Černȳ'ego. Dwóch obnażonych mężczyzn oddaje mocz do basenu, którego kształt przypomina kontury Czech. Penisy postaci są ruchome, strumień wody może być kierowany za pomocą smsów. Autor twierdzi również, że za pomocą odpowiedniego ustawienia strumienia cieczy można pisać po wodzie. Rzeźba to upamiętnienie wejścia Czech do Unii Europejskiego, bo jak twierdzi Černȳ oddawanie moczu jest czynnością przyjemną, tak samo było z wejściem naszego południowego sąsiada do UE. Interpretatorzy twierdzą, że praca odzwierciedla stosunek polityków do kraju.

Polska również doczekała się prac Černȳ'ego na swojej ziemi. W Poznaniu podziwiać można pomnik Golema. Ekspresyjnie ukazana postać, uchwycona w ruchu, robi wrażenie przemieszania się i kroczenia. Jest to nawiązanie do włoskich futurystów tworzących w XX wieku. Warunkiem władz Poznania na pozwolenie wystawienie pracy czeskiego artysty w przestrzeni publicznej było stworzenie rzeźby pozbawionej ironii, która tym samym nie będzie obrażać uczuć religijnych. Postać Golema nie znajduje się przypadkowo w Poznaniu. W mieście tym urodził się Jehuda Löw ben Bekalel, żydowski mistyk i rabin, który stworzyć miał Golema w Pradze. Przez wiele lat był głównym rabinem miasta. Pomnikiem tym Poznań oddał cześć swojemu obywatelowi.
Saddam Hussein Shark wystawiony został w Bielsko-Białej w BVA. Černȳ stworzył pastisz dzieła Damiana Hirsta Fizyczna niemożliwość śmierci w umyśle istoty żyjącej. Naturalnych rozmiarów dyktator, ubrany w slipy kąpielowe zanurzony został w akwarium dla rekinów. Postać miała skrępowane ręce liną i sznur na szyi. Władze miasta zdecydowały po dwóch dniach na wycofanie pozwolenia na wystawianie tej pracy w Bielsko-Białej, okazała się zbyt kontrowersyjna.

Największy rozgłos uzyskał Černȳ dzięki Entropie. Praca została wystawiona w gmachu Rady UE w celu uczenia przejęcia przewodnictwa w Unii przez Czechy. Dzieło miało pokazać, że w Unii panuje wolność słowa i nie ma miejsce na zjawisko cenzury. Jednak Entropia wywołała skandal. Większość z przedstawionych państw poczuła się oburzona, między innymi Bułgaria, którą symbolizowała turecka ubikacja kucana. Holandia według wizji Černȳ'ego to kraj zalany przez wodę, a nad jej powierzchnią widać było jedynie wieże minaretów. Zawrzało również w Polsce. Nasze państwo przedstawione było jako kartoflisko, na którym duchowni wbijają tęczową flagę. Skandalem było również samo działanie Černȳ'ego. Według zamysłu czeskiego rządu, wizja każdego kraju miała być stworzona przez swojego rodaka, czeski artysta miał być koordynatorem całego projektu. Jak się okazało później kompozycja została stworzona jedynie przez Černȳ'ego. Autorzy byli postaciami fikcyjnymi, ich życiorysy stworzono na potrzeby kompozycji, wszystkie prace powstały w pracowni Czecha.

Jadąc do Pragi warto zaplanować trasę śladami rzeźb Černȳ'ego. Dwie, które zaprezentowałam, to tylko część jego praskiej kolekcji.



Więcej prac pod linkiem: http://www.boredpanda.com/bizzare-sculptures-by-david-cerny/
Film pokazujący Entropię: https://www.youtube.com/watch?t=1&v=HXzEMAEKT8k


źródło:
http://podroze.onet.pl/gdzie-na-weekend/wycieczka-sladami-prac-davida-ernego-po-pradze/enwnw
http://joemonster.org/art/12238

Museu Nacional d'art de Catalunya

Barcelona została hojnie obdarzona perełkami architektonicznymi. Oczywiście króluje tam Gaudi i jego niezwykle oryginalne i piękne budynki. Jednak hołd należałoby oddać również innym twórcom, chociażby Carlesowi Buedasowi, który stworzył Muzeum Narodowe Sztuki Katalońskiej. Pałac Narodowy wydaje się górować nad miastem. Kilkadziesiąt schodów, fontanny oraz wielka kopuła nadają majestatu budowli.

zwierciadlo.pl

Tysiące eksponatów powstałe od stylu romańskiego do współczesności gwarantują, że każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Twórcom placówki zależało na ukazaniu ewolucji sztuki. I nie dajmy się zwieść nazwie muzeum, ponieważ pomimo, iż nosi ono nazwę Muzeum Narodowego Sztuki Katalońskiej znajdziemy tutaj również kolekcję dzieł mistrzów pochodzących z innych regionów. Historia zbiorów sięga roku 1934, kiedy zdecydowano o założeniu muzeum w tym miejscu. Burzliwa historia Hiszpanii odcisnęła piętno na tej placówce, mianowicie podczas wojny domowej wszystkie dzieła zostały wywiezione w bezpieczne miejsce. Do Pałacu Narodowego powróciły w latach 40.

Perełkami w kolekcji są malowidła ścienne z romańskich kościołów, pochodzących z Hiszpanii. Świadomość czasu, który upłynął między ich powstaniem a chwilą obecną robi niezwykle wrażenie. Znajdziemy tutaj również dzieła Rubensa, Goi, El Greco czy Muchy. Oprócz tego kolekcję wzbogacają meble pochodzące z modernistycznych kamienic.

Eduardo Chicharro Profil kobiety w kimonie

Mnie zachwycił zbiór sztuki z okresu modernizmu. Przyklasnęłam w ręce przy plakatach Alfonsa Muchy, jeszcze nigdy nie spotkałam się z nimi na żywo. Natomiast prawdziwym odkryciem dla mnie był obraz Eduardo Chicharro Profil kobiety w kimonie. Uwielbiam grę kolorów pomiędzy żółtym a czarnym, a tutaj tego miałam pod dostatkiem.

Pałac Narodowy powstał na potrzeby Wystawy Światowej organizowanej w 1929 roku. Zaraz po niej miał zostać zburzony. Na szczęście plan nie został zrealizowany i mistycznym budynkiem możemy zachwycać się do chwili obecnej. Budowla wybudowana została w stylu eklektycznych z elementami różnych epok. Wnętrze utrzymane jest w XIX-wiecznym wystroju, a z muzealnej restauracji rozpościera się przepiękny widok na miasto.



Więcej obrazów z kolekcji pod linkiem: http://museunacional.cat/en/catalogue

źródła:
http://poloniabarcelona.pl/mnac-muzeum-narodowe-sztuki-katalonskiej/
http://zobaczone.pl/hiszpania-2/barcelona/mnac-narodowe-muzeum-sztuki-katalonskiej/

Apokaliptyczne wizje XX wieku

Ponad 6 tysięcy rysunków i szkiców do zobaczenia przede wszystkim w Muzeum Sztuki w Stuttgarcie oraz Muzeum Gunzenhauser w Chemnitz to dorobek artystyczny niemieckiego malarza i grafika Otto Dixa. Artysta uznawany jest za jednego z najwybitniejszych malarzy XX wieku. 

Urodzony w 1891 malarz początkowo uległ urokowi malarstwa historycznego studiując w Galerii Starych Mistrzów w Dreźnie dzieła uznanych mistrzów. Następnie jego zainteresowanie skierowało się na późny impresjonizm oraz ekspresjonizm. Po pierwszej wojnie światowej zajął się awangardą oraz futuryzmem, jednak do końca swoich dni został wierny Neue Sachlichkeit (Nowej Rzeczywistości), gdzie w swoich obrazach łączył satyrę społeczną z antymilitaryzm.

Otto Dix Okop
http://www.abc.net.au/news/2013-11-04/otto-dix-the-trench/5068324

Dix znany jest przede wszystkich ze swoich satyrycznych dzieł krytykujących działania wojenne, które znał doskonale ze swojego doświadczenia, gdyż w 1914 roku w duchu patriotycznego uniesienia zaciągnął się na front. Związku z tym po wojnie powstał jego najbardziej znany obraz Okop. Panujące nastroje w społeczeństwie, które podobnie jak Dix nie widziało dla siebie przyszłości, a wojna była najokrutniejszym doświadczeniem pozwoliły na szybkie zdobycie rozgłosu malarzowi. W 1923 Okop został zakupiony przez Muzeum Wallraf- Richartz w Kolonii i stał się sensacją w nowo otwartej Nowej Galerii. Rok później wystawiono obraz w berlińskiej Akademii Sztuki. W tym samym roku powstała seria obrazów nazwana Wojną ukazująca wizję apokalipsy. Dix jak i inni członkowie Neue Sachlichkeit uważali, że europejska cywilizacja oraz konflikty są przyczyną zbliżającej się apokalipsy.

Za datę narodzin Neue Sachlichkeit uznaje się rok 1925, w procesie kształtującym tę grupę uczestniczył również Otto Dix. Realistyczne tendencje przepełniające dzieła zdecydowały o nazwie dla nowego prądu w sztuce. Artyści tego nurtu przeciwstawiali się ekspresjonizmowi i abstrakcjonizmowi. A ich dzieła charakteryzowały się zabarwieniem satyrycznym, realizmem oraz reakcją na sytuację w powojennych Niemczech. Oprócz Dixa do Neue Sachlichkeit należeli George Grosz oraz Max Beckmann.

Otto Dix Wojna
http://www.skd.museum/en/special-exhibitions/archive/otto-dix-der-krieg-war/

Wraz z nadejściem nowej władzy w latach 30. rozpoczął się w życiu Dixa okres represji. Związku z chęcią zachowania swojej niezależności i braku podporządkowania się kanonowi artystycznemu panującego w kręgach narodowych socjalistów uciekł do południowych Niemiec i tam zajął się malowaniem krajobrazów. Jego dzieła nie były już wystawiane.




Więcej obrazów pod tym linkami:
http://www.moma.org/collection/artists/1559
http://www.theguardian.com/artanddesign/gallery/2014/may/14/art-apocalypse-otto-dix-first-world-war-der-krieg-in-pictures

Źródło:
http://www.theartstory.org/artist-dix-otto.htm
http://www.theguardian.com/artanddesign/2014/may/14/first-world-war-german-art-otto-dix
http://www.ottodix.org/
http://www.otto-dix.de/start_html
http://www.museumsyndicate.com/artist.php?artist=72

Chrześcijańska wizja Marca Chagalla

"Jeśli tworzę coś z serca, zwykle wychodzi dobrze", miał mówić Marc Chagall. Podziwiając witraże autorstwa tego malarza ma się wrażenie, że inspiracja do wykonania ich wyszła z samej głębi serca.

źródło: http://www.sacred-destinations.com/switzerland/zurich-fraumunster

Fraumünster prezentuje się od zewnątrz okazale. Gotycka świątynia króluje nad rzeką Limmat i całą okolicą. Surowy wystrój potęguje zachwyt nad pięcioma witrażami autorstwa Marca Chagall. Wizyta w tym miejscu jest punktem obowiązkowym dla każdego turysty. Szklane dzieła sztuki oczarowują. 

Od początku lat 60. poszukiwano artysty godnego stworzenia witraży dla Fraumünster. Po siedmiu latach poszukiwań prośbę skierowano do Marca Chagall. Osiemdziesięcioletni malarz przystał na propozycję i już trzy lata później powstał pięcioczęściowy cykl witraży umiejscowiony w prezbiterium. W kolejnych latach w nawie poprzecznej zawisła rozeta autorstwa artysty. 

źródło: http://www.sacred-destinations.com/switzerland/zurich-fraumunster

Witraże to dziesięciometrowe dzieła sztuki, każdemu z oknu przypisany jest inny kolor, który ma swoją specyficzną symbolikę. Niebieski i zielony symbolizują ziemię, zaś czerwony i żółty niebo. Pierwszy czerwono-pomarańczowy witraż poświęcony jest prorokom. Uwiecznione zostało wniebowzięcie Eliasza na ognistym wozie. Nad całą sceną króluje Bóg, który zsyła promienie oświecenia na swojego proroka.
Żółty witraż, to witraż Syjonu, który ukazuje Sąd Ostateczny. Anioł schodzący z nieba gra na trąbce. Poniżej uwieczniony został król Dawid ze swoją żoną Batszebą.
Na południowej ścianie znajduje się niebieska kompozycja, poświęcona prawu boskiemu. Mojżesz trzyma w rękach tablicę z dziesięcioma przykazaniami spoglądając jednocześnie na jeźdźca, który przewodzi wojnie. Na dole za pomocą czerwonych barw uwieczniony został Izajasz zwiastujący przyjście Mesjasza.
Nad wszystkim króluje zielone okno witrażowe, przedstawiające Chrystusa. Koncepcja zaczyna się od Drzewa Jessego (drzewa genealogicznego Jezusa). Całość wieńczy Maryja z Dzieckiem.

Świątynia Fraumünster wybudowana została w 853. Na styl gotycki została przebudowana w 1250. Jej historia jest dość burzliwa, przechodziła w ręce różnych wyznań, co można rozpoznać po wystroju wnętrza. 

.
Spacer panoramiczny po świątyni: http://www.fraumuenster.ch/das-fraumunster/panorama-rundgang/


źródła:
http://www.fraumuenster.ch/das-fraumunster/fenster/
https://www.zuerich.com/en/visit/attractions/chagalls-church-windows
http://www.sacred-destinations.com/switzerland/zurich-fraumunster
http://www.thestar.com/life/travel/2011/01/10/in_zurich_visitors_peer_into_chagalls_heart.html

Wielcy mistrzowie uwspółcześnieni

Botticelli "Narodziny Wenus"

Urodzona w latach 70. w Nagoya japońska artystka Tomoko Nagao w swoich pracach dużą uwagę poświecą społeczeństwu japońskiemu. Ukazuje swoją interpretację japońskiej współczesności. W jej pracach znajdziemy nawiązania do konsumentalizmu i kapitalizmu. a motywem szczególnie upowszechnionym jest Hello Kitty.

Carravagio "Chory Bachus"

Autorka, przedstawicielka pokolenia urodzonego w latach 70., mówi w jednym z wywiadów, że nigdy nie widziała świata bez Coca coli, McDonald's, Hello Kitty, plastikowych torebek i supermarketów, dlatego ich obecność w jej pracach jest rzeczą oczywistą. Służą jako symbole kapitalistycznego społeczeństwa oraz masowej produkcji. Tym samym jest to język, który rozumieją niemalże wszyscy ludzie na naszym globie.

Wybór tematyki oraz obrazów, które przerabia na miarę potrzeb współczesnego świata nie jest przypadkowy. W roku 2011, kiedy Japonię nawiedziła fala tsunami, Nagao sięgnęła po obraz Hokusai Wielka fala w Kanagawa, gdyż w ten sposób chciała wyrazić swój smutek spowodowany tym śmiercionośnym zjawiskiem. Jej praca nie jest pozbawiona emocji, w ten sposób chciała ukazać smutek, który panował nie tylko w jej sercu, ale w sercach wszystkich Japończyków.

Jesienią 2015 berlińska galeria sztuki Gemäldegalerie pokaże wystawę Mistrz malarstwa - Botticelli. W Berlinie będzie można obejrzeć również pracę Nagao.

Hokusai Katsushika "Wielka fala w Kanagawa"

Więcej obrazów pod adresem: http://living.corriere.it/tendenze/dove-andare/2012/tomoko-nagao-kawaiizzazioni-30678436425.shtml

O wystawie w Berlinie więcej pod adresami: 

http://www.morgenpost.de/kultur/berlin-kultur/article136419953/Lady-Gaga-und-die-Venus-von-Botticelli.html

http://www.botticelli-renaissance.de/

Źródła:

http://tomokonagao.info/index.htm

http://basiliscus-production.blogspot.de/2015/03/in-mailand-treffen-wir-die-japanische.html

http://www.nordbayern.de/freizeit/reise/botticelli-als-pop-ikone-stadtereisen-fur-kunstfreunde-1.4281237

Prowokacyjny rzeźbiarz - Peter Lenk

Peter Lenk uwielbia szokować. Można powiedzieć, że jest to jego drugie hobby, zaraz po rzeźbieniu. Idealnym miejscem na przełamywanie tabu są Niemcy, bo jak twierdzi, to jedyny kraj, gdzie ludzie posiadają autoironię oraz odznaczają się tolerancją. Ale jak się okazało w ostatnich latach istnieją granice, których przekroczenie nie jest mile widziane.

Niemiecki rzeźbiarz stał się rozpoznawalny w latach 80., kiedy poprzez odważne i powakacyjne akcje zwracał na siebie uwagę. Rozgłos dała mu również technika, która stała się jego znakiem rozpoznawalnym - do wykonania swoich rzeźb używa lanego betonu.

fot. Dietrich Krieger 

Jedno z jego najbardziej znanych dzieł wita żeglarzy oraz marynarzy wpływających do portu w Konstancji, na południu Niemiec. Dziewięciometrowa Imperia stanęła w tym mieście w 1993 roku i od razu zrobiło się o niej głośno. Urażeni mieszkańcy żądali zdemontowania obiektu, co jednak się w ostateczności nie stało. A rzeźba stała się symbolem Konstancji i jednym z najchętniej fotografowanych obiektów nad Jeziorem Bodeńskim.

W celu wyjaśnienia symboliki Imperii należy cofnąć się do lat 1414-1418, kiedy właśnie w tym miejscu, w środku Europy odbył się sobór. Nad światem katolickim władzę sprawowało trzech papieży: Benedykt XIII, Grzegorz XII oraz Jan XXIII. Należało rozwiązać ten problem, a władzę oddać w jedne ręce. Co jak się okazało nie było łatwe, obradowano cztery lata. W tym czasie do Konstancji oprócz dużego grona duchownych, przyjechało jeszcze większe grono świeckich, w tym około 700 prostytutek, co stało się inspiracją dla Petera Lenka. Dziewięciometrowa prostytutka, która jest półnaga, trzyma w swoich dłoniach papieża Marcina V oraz króla Zygmunta Luksemburskiego. Kobieca postać to młoda dziewczyna, mężczyźni są jej przeciwieństwem - mają zgarbione plecy i mnóstwo zmarszczek.

http://www.neopresse.com/

W ostatnim czasie rozgłos Lenkowi przyniósł relief Seks grupowy. Znajduje się on w Bodman-Ludwighafen nad Jeziorem Bodeńskim i przedstawia nagich polityków, w tym kanclerz Niemiec, Angelę Merkel, która sięga po przyrodzenie niemieckiego polityka CSU, Edmunda Stoibera. Prowokacyjne dzieło spotkało się z oburzeniem polityków. Granica tolerancji została przekroczona.


Oficjalna strona artysty: http://www.peter-lenk.de/home.html

America dream w wersji rumuńskiej

Ion Barladeanu zajmuje się tworzeniem kolaży od lat 70. W 2008 roku został odkryty przez jednego z rumuńskich artystów i właściciela galerii sztuki Dana Popescu. Nic szczególnego nie byłoby w tym przypadku, gdyby nie fakt, że rzeczony twórca kolaży przez długi czas za swoją pracownię i swój dom miał śmietnik.

Jako młody chłopak marzył o karierze reżysera. Swojej pasji nie zrealizował. Swoje wizje świata uwieczniał za to za pomocą kolaży, które z czasem stały się ironicznym komentarze rzeczywistości. Często na jego dziełach znajduje się postać krwawego dyktatora, Nikolea Ceausescu i jego żony, Eleny. Ponad tysiąc kolaży, cały swój dobytek życia trzymał, ukryty w walizkach. Do stworzenia surrealistycznych wizji używał gazet znalezionych w koszach na śmieci.

Wszystko diametralnie zmieniło się, gdy spotkał przypadkowo Dana Popescu. Jego kolaże z bukaresztańskiego śmietnika trafiły do znanych galerii w Europie Zachodniej i w Stanach Zjednoczonych. Kolaże zawisły na ścianach obok dzieł Andy'ego Warholma i Salvadora Daliego. Niejednokrotnie porównywany jest do twórczy pop-artu Warholma.

Ion Barladeanu jest bohaterem dokumentu Alexandra Nanau Świat według Iona B. Jego pracę zobaczyć pod adresem.


Źródło:
http://www.hbogo.pl/content/the-world-according-to-ion-b.-339180473

Museu Picasso

Spacerowaliśmy wąskimi uliczkami Barri Gotic. Towarzyszył nam tłum i gwar. Słońce muskało nasze twarze, a wiatr rozwiewał włosy. Przechadzaliśmy się wzdłuż starych murów. W naszych uszach rozbrzmiewały dźwięki typowe dla muzyki hiszpańskiej. Wtem naszym oczom ukazała się kolejka ludzi stojących po bilety. Rozejrzeliśmy się. Nad nami wisiała tabliczka z napisem "Museu Picasso". Choć nie mieliśmy w planach zwiedzania tego miejsca w tym dniu, stwierdziliśmy, że można jednak plany trochę zweryfikować.

(fot. bnc.cat)

Muzeum powstało z inicjatywy przyjaciela malarza - Jaumea Sabartesa. Według pierwotnych planów zlokalizowane miało być w Maladze - rodzinnym mieście Picasso. Jednak artysta odczuwał niezwykłą więź z Barceloną i dlatego dzisiaj przechadzając się po Barri Gotic wstąpić można do muzeum poświęconego najsławniejszemu przedstawicielowi kubizmu.

Kupując bilety decydujemy, kiedy chcemy wejść do świątyni malarstwa. Pozwala to na uniknięcie zbędnego tłumu i bez problemu można oddawać się kompletacji dzieł. Czas płynie wolno, można pochylić się nad każdym obrazem. Twórcom przyświecała koncepcja pokazania rozwoju artystycznego. Śledzimy twórczość od samego początku procesu twórczego do jego końca, kiedy powstały najsławniejsze obrazy. Dzięki temu mamy możliwość prześledzenia całej drogi Picasso.

Gdy znaleźliśmy się w środku muzeum, weszliśmy do pierwszej sali, byliśmy zdezorientowani. Nigdy nie śledziłam dokładnie twórczości tego artysty, związku z tym, kiedy zobaczyłam na ścianach płótna przestawiające realistyczne obrazy, byłam mocno zdziwiona. Zresztą nie tylko ja, moi towarzysze podróży również. Szukaliśmy tabliczek z imieniem i nazwiskiem autora prezentowanych dzieł. A kiedy rozwiązaliśmy zagadkę i okazało się, że wyszły ode spod pędzla Pabla Picasso, mojej siostrze i mnie wymknęło się: "To on umiał normalnie malować?!". To odkrycie uważam za jedno z najważniejszych dokonanych w tym roku przeze mnie.

Najwięcej czasu spędziliśmy w sali, gdzie wywieszone były płótna z fantazjami na temat dzieł Velazqueza, a dokładnie na temat jednego jego dzieła Panny dworskie. A wszystkiemu przyświecała idea: Zły malarz kopiuje. Dobry malarz kradnie. 




Więcej o muzeum na stronie: http://www.museupicasso.bcn.cat/
Obrazy warte uwagi wiszące w Muzeum Picasso: http://www.bcn.cat/museupicasso/en/collection/highlights.html

Spacer wśród starych mistrzów - Galeria Starych Mistrzów w Dreźnie

Giorgione, Śpiąca Wenus

Książe na myśl o przepysznym śniadaniu poklepał się po brzuchu. Jednak teraz musiał wstać od stołu i zebrać myśli. Nigdzie indziej nie myślało mu się tak dobrze, jak wśród obrazów, które namiętnie kolekcjonował. Cieszył się na spotkanie ze swoją największą i najznamienitszą zdobyczą, Śpiącą Wenus autorstwa Giorgionego. Choć nieraz obraz powodował, że książe zamiast skupić się na sprawach państwowych, myślał o jednej ze swoich wielu metres, ale nie mógł się powstrzymać, musiał ją jeszcze raz obejrzeć.


Początki Galerii Starych Mistrzów sięgają roku 1560, gdy książe elekcyjny Saksonii August założył skarbiec. Sukcesywnie zaczął zbierać dzieła malarstwa renesansowego, głównie niemieckiego. Swoją pasję zaszczepił w swoich następcach, między innymi w Auguście II i Auguście II, który wpadli w istną gorączkę kolekcjonerską.

W Galerii podziwiać można około 750 dzieł namalowanych na przestrzeni trzech wieków, zaczynając od XV, kończąc na XVIII. Najznamienitszą kolekcją jest malarstwo włoskie. Wisienką na torcie, koroną wieńczącą kolekcjonerską pasję Augusta III jest Madonna Sykstyńska Rafaela Santi. Od 1754 ściąga do Drezna rzesze rozkochanych w malarstwie. Sprawia, że Galeria Starych Mistrzów jest dobrze znana. Znaleźć obraz jest łatwo, wystarczy podążać za tłumem. Na intymne obcowanie z dziełem nie ma co liczyć. Obraz zawsze podziwiają rozgorączkowani turyści. Dzięki wszechobecnej pop-kulturze motyw uśmiechniętych aniołków gotowych do psot zna każdy.

Nie bez znaczenia był również pobyt Bernardo Bellotto na dworze saskim. W galerii poświęconej włoskiemu malarstwa możemy znaleźć weduty jego autorstwa przedstawiające Drezno w czasie swojego rozkwitu.

Budynek Galerii (fot. Wikipedia)

Związku z rozrastającym się zbiorem postawiono przed Gottriedem Semprem zadanie wybudowania monumentalnego budynku przeznaczonego specjalnie z myślą o wyeksponowaniu książęcych dzieł sztuki. Wybudowane w latach 1847-57 skrzydło stało się od tego czasu integralną część drezdeńskiego Zwingera.

Burzliwa historia Drezna spowodowała, że po zakończeniu II wojny światowej dzieła wiszące dotąd w Galerii Starych Mistrzów zostały wywiezione do Związku Radzieckiego. Pertraktacje z komunistycznym przyjacielem sprawiły, że w 1955 dzieła wróciły do Drezna. 3 czerwca 1956 Galeria została ponownie otwarta.

Oprócz malarstwa włoskiego reprezentowanego przez zacne grono malarzy w Galerii znajduje się największa na świecie kolekcja dzieł Cranacha.


Moje serce zostało skradzione przez Murillo, którego odkryłam w tym właśnie muzeum. Jego talent sprawia, że za każdym razem, gdy spotykam się z jego dziełami zachwycam się niezwykłym talentem i niesamowitą umiejętnością uwieczniania na płótnie ludzkich oczu.  

Murillo Maria z dzieckiem

Top 7 Galerii Starych Mistrzów (bardzo subiektywna):

• Rafael Madonna Sykstyńska
• Murillo Maria z dzieckiem
• Vermeer Dziewczyna czytająca list
• Rembrandt Autoportret z Saskią
• Tycjan Grosz czynszowy
• Liotard Dziewczyna podająca czekoladę
• Corregio Święta noc

Źródła:

·         Czok, Karl: August der Starke und seine Zeit. Kurfürst von Sachsen König in Polen. Leipzig 1989.

·         Delau, Reinhard: August der Starke. Bilder einer Zeit. Leipzig 1990.

·         Florstedt, Renate: Sachsen. Land und Leute. Leipzig 1994.

·         Piltz, Georg: August der Starke. Träume und Taten eines deutschen Fürsten. Biografie. Berlin 1986.

·         Quinger, Heinz: Dresden und Umgebung. Geschichte, Kunst und Kultur der sächsischen Hauptstadt. Leipzig 1999.

·         von Seidlitz, Woldemar: Die Kunst in Dresden vom Mittelalter bis zur Neuzeit. Dresden 2013.

·         www.dresden.de [29.10.2014]